WATERMUNT (Deel 1)
Hier een van mijn favoriete autochotone plantjes, de Watermunt, de aartsvader en moeder van veredelde planten die we als kruid of thee allemaal wel kennen: Pepermunt, als thee vooral geliefd en bekend bij de Engelsen die het zelfs in pastilles / snoepjes verwerkten en dat zijn (of waren) de rolletjes Pepermint. Dat is de smaak van Munt op zijn scherpst (ook Pepermunt thee vind ik vrij scherp).
Er is ook nog een leuke anecdote over de averechtse werking die de pastilles kunnen hebben, toen er voor het eerst alcohol conroles door de verkeerspolitie werden gehouden en mensen dachten dat ze een borrel teveel ophadden namen ze zo'n snoepje om de alcohol lucht van hun adem te verhullen maar wat bleek: als je veel van die snoepjes eet krijg je ook een naar alcohol ruikende adem, want wat wil het geval, ook in die snoepjes zit alcohol en dat werd ook gemeten. Uit ongeloof heb ik het vroeger wel eens getest door een vlammetje tegen zo'n snoepje aan te houden en het fikte als een gek, maar goed, ik zou het hebben over het plantje Watermunt.
Een andere nauw verwantte soort die er misschien ook wel uit voorkomt is de Kruizemunt en die wordt weer heel veel als thee gedronken door Arabische mensen uit Noord Afrika en de smaak daarvan is minder scherp dan die van Pepermunt. Het wordt door die mensen als ze het op traditionele manier doen in piepkleine beschilderde glaasjes gedronken. Glaasjes zo groot als een borrelglaasje voor Jenever zouden de Hollandse boeren zeggen :) Bij het serveren van die thee gaat er vaak ook een flinke lepel Honing doorheen en dat maakt em nog zoeter dan ie van zichzelf al is.
Als puber al verbouwde en kweekte ik de officieele kruiden in een stukje tuin dat ik van mijn vader mocht gebruiken dus Pepermunt kende en had ik al wel maar ik weet nog als de dag van gisteren hoe en wanneer en waar ik Watermunt ontdekte en op een bepaalde manier was die ontdekking een eyeopener (n.l. dat er in de natuur ook inheemse planten zijn waarvan kruiden, groenten en noem maar op afstammen en eigenlijk veel authentieker (ik zeg niet beter ) zijn.
Ik lag als 16jarige ofzo te lanterfanteren in een berm langs een sloot in mijn geboortedorp en ineens rook ik een aangenaamde zeer opvallende geur en ging zoeken tussen de planten waar die geur vandaan kwam en zo kwam ik dus voor het eerst de Watermunt tegen. Ik rook em al voordat ik de plant nog maar had aangeraakt.
De bladeren neigen qua kleur soms een beetje naar het grijze soms naar het purpere en ook zijn de bladeren en stengels een beejte bedekt met hele fijna haartjes. Als je de bladeren droogt voor bijvoorbeeld thee zien de droge bladeren er daardoor een beetje viltachtig uit.
De kleur van de bladeren is afhankelijk van waar ie groeit en hij kan zowel op land als in het water (meestal wel langs de oever) groeien. Hoe meer nabij of in het water hoe meer purperachtig de bladeren worden. De hoofdstengel van de plant is eigenlijk altijd donker purper van kleur.
De plant hoort bij de Lipbloemigen zoals diverse andere bekende kruiden maar bijv. ook de diverse soorten Dovennetels en ook de hiervoor genoemde Wolfspoot.
Watermunt krijgt kransvormige roze bloemen, en als je em wilt gebruiken als kruid of voor thee moet je em plukken voordat ie bloeit. Als planten gaan bloeien loodsen ze hun etherische olieen naar hun bloemen en die oloieen zijn aan de bloemen veel moeilijker te onttrekken dan aan de bladeren. Dit geld voor alle planten die je als kruid of thee wilt gebruiken. Trouwens het drogen van kruiden bladeren moet ook in het donker, en mensen zijn al snel geneigd om dat in fel zonlicht te doen maar dat werkt dus averechts, je moet ze opdrogen, niet uitdrogen (dan verdampen de etherische olieen).
Watermunt = Mentha Aquatica
Het beige "ding" dat je rechts in het water ziet drijven is een uitgebloeide bloem van Lisdodde waarover ik het in het bericht over de Gele Lis al had.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten