HONDSROOS # 1:
DE PLANT ALS TOTAAL
Dit is em nou, beste Rozenliefhebbers, DE autochtone plant waarvan alle Rozen afstammen. De wilde Roos of officieel de Hondsroos genaamd. Soms zijn de bloemen wit, soms lichtroze.
Tot op de dag van vandaag worden deze onderstammen van deze planten gebruikt om gekweekte Rozen op te enten.
Er bestaan nog 2 soorten "wilde" Rozen en dat zijn de Bosroos en de Duinroos maar die groeien op plekken die je wel zelfs kunt afleiden uit de Nederlandstalige namen en wat minder vaak voorkomen. Die beide soorten hebben ook altijd witte bloemen. De Hondsroos is de meest voorkomende soort en kan zoals eerder gezegd 2 verschillende soorten kleuren hebben qua bloemen, maar die zie je zelden dicht bij elkaar staan. In deze contreien zie je ze vrijwel altijd met witte bloemen.
Hondsroos = Rosa Canina.
Qua familie behoort ie uiteraard tot de Roosachtigen.
Echt hoog wordt ie niet en het is evenmin een keurig struikje zoals al die veredelde Rozen rassen, hij groeit meer in de breedte dan in de hoogte en heeft qua groeiwijze net zoiets als die van Bramen.
Ik heb deze foto en de foto bij het volgende bericht overigens gemaakt schuin tegenover het Leverkruid, net aan de andere kant van het voetpad waar ook Bramen groeien.
3 opmerkingen:
Geen hondsroos, maar de ingevoerde rimpelroos of Japanse bottelroos (Rosa rugosa). De bloemen van de hondsroos hebben iets 'dunnere' blaadjes (zie misschien op deze foto's), en ze variëren in tint van wit tot zacht-roze. De bloemen van de rimpelroos kunnen alle tinten tussen wit en donker hardroze hebben.
De bottels van de rimpelroos zijn platbol en vlezig, die van de hondsroos zijn langwerpig en veel meer leerachtig.
Het blad van de rimpelroos is veel meer gerimpeld dan het gladdere blad van de hondsroos.
De rimpelroos is veel aangeplant in heggen en struwelen waar weinig onderhoud gewenst is (langs snelwegen!), maar heeft lastige ondergrondse uitlopers en durft daardoor wel te woekeren. In de Belgische duinen heeft men al hele hectares van deze 'exoot' moeten rooien, omdat de toch erg kwetsbare inheemse flora er helemaal door verdrongen werd.
Nog een aanvulling: de rimpelroos is inderdaad een vrij laagblijvend struikje. De hondsrozen in mijn tuin die als 'solitaire struik' groeien, zijn ruim twee meter hoog.
Als een hondsroos echter op zoek moet naar het licht, zoals waar ze in onze meidoornhaag groeit, of zoals ik ze op de mijnterril van Waterschei een keer in een bosrand zag, kan ze het veel hogerop gaan zoeken.
In de meidoornhaag heeft ze haar heil hier op een hoogte van een meter of vijf gezocht, maar in die bosrand was ze ruim tien meter hoog geklommen (al geef ik toe dat dat eerder uitzonderlijk is.)
Shit, zit ik er alweer naast :(
Nu ik naar meer info over die Rimpelroos zocht kwam ik inderdaad tegen dat ie in de 19e eeuw in onze contreien is ingevoerd vanuit Oost Azie. En dat ie de laatste decennia veel is aangeplant in plantsoenen die lekker wild moeten lijken maar ik las ook dat ie door zijn wortelstelsel geneigd is te woekeren en zelfs inheemse soorten kan verdringen. En deze vond ik in een beschermd gebied van Staatsbosbeheer. Dat gebied de Moerputten heeft een grote biodiversiteit en ook veel bijzondere soorten (ook qua fauna) dus ik kan me niet voorstellen dat Staatsbosbeheer die Rimpelroos heeft aangeplant, ik denk eerder dat het spontaan verwilderde exemplaren zijn en het beheer van Staatsbosbeheer is ook vrij losjes, dus ze doen weinig aab het gebied dan toezien wat er zoal gebeurt.
Online las ik dat de Rimpelroos in de Hollandse duinen dermate woekerde in afgelopen jaren dat ze massaal vernietigd werden door hele stukken plat te branden.
Een andere reden dat ik me vergiste zal mijn euforie zijn geweest omdat ik voor het eerst in 30 jaar weer Rozenbottels vond en ik vond ze al zo groot en plukte er zelfs een om aan een vriend te laten zien. En nu je het zegt, deze bottels zijn wat platter, vandaar ook mijn associatie wua vorm met Tomaten, die bottels van de ouwerwetse Hondsroos zijn langwerpiger en haast met een puntje.
Een reactie posten